Knijp mij af en toe even de komende maanden.
Ik kan het me nog steeds niet of nauwelijks realiseren
Het kindje dat Sandy af en toe wakker hield, is nu niet meer een onbekend wezentje.
Het heeft een gezichtje, armpjes, handjes,vingertjes, beentjes, knietjes, enkeltjes, voetjes, teentjes, een neusje, witte wenkbrauwtjes, een piemeltje, naveltje, billetjes, en nu nog heel veel draadjes.
Schrik niet, enkele draadjes zijn just-in-case.
Donderdag was FLINK schrikken, we zijn precies op tijd geweest.
Allereest hebben WIJ (Papa en Mama) heel adequaat gehandeld, door ons niet naar huis te laten sturen.
Vervolgens heeft voor m'n gevoel het complete Waterland Ziekenhuis SUPER gehandeld.
Zit je wel eens te wachten in een wachtkamer? Nu ws er in 4 minuten een OK, kinderafdeling, gyneacoloog, etc etc paraat, om in omgeveer 10 minuten vanaf scratch ONZE ZOON ter wereld te zetten.
Nu sta ik niet bekend om m'n geduld, maar dit ging zelfs mij te snel.
De kinderkamer is nog niet eens af, we hebben nog vrijwel niets voor elkaar.
Elk voordeel hep ze nadeel: Jurre zal waarschijnlijk pas in Februari thuis komen.
Ookal gaat het goed, heel goed, hij zal nog twee weken in het AMC blijven, incasseren, accepteren en doorgaan!
Enneh, de moeder, die is toch ook best cruciaal?
Jazeker, en gelukkig gaat het met Sandy ook goed.
Een keizersnede is niet niks, maar het ongemak van de onderrug (waar dit hele epistel mee begon) is nog niet helemaal uit de wereld.
Vanmorgen leek dit even zo, maar vanmiddag werd het weer pijnlijk.
Inmiddels ligt ze (in het AMC) te snurken, reken maar!
Papa Alex moest naar huis, ook even lekker.
Ik merk dat het me goed doet, dit even op papier te zetten, op de bank, voetjes omhoog, klein glaasje, straks ons eigen bed en morgen weer vroeg naar het AMC, naar m'n ZOON en z'n moeder.
Hoogtepunt van de dag: Sandy mocht net nog even Kangarooën.
Say again? Kangarooën.
Skippyballen? Nee, Kangarooën.
Komtie:
Mama Sandy mocht zoonlief Jurre een uur, zelfs vijf kwartier bij haar houden.
Het schijnt heel goed te zijn, het horen van de stem, hartslag, warmte, Jurre was hier behoorlijk van onder de indruk, hij vond het HEERLIJK.
Sandy ook natuurlijk, bijna 7 maanden draag je 'm bij je, hij wordt je in 10 minuten in grote onzekerheid afgenomen en dag mag je 'm even terug.
Wat een tranentrekker, woestijnen onder water gezet, maar zooooooooooo geweldig!
De wereld staat even stil, er is geen nieuws, er is geen werk, er is geen voetbal (huh?), want: Jurre is er!
Wordt vervolgd, reken maar!
Oh, onwijs bedankt voor de talloze lieve mailtjes, berichtjes, SMS'jes, belletjes, het is heel bijzonder om te zien hoe iedereen met ons meeleeft!
Lieve groetjes,
Mama Sandy, Papa Alex en Schrik-van-de-buurt-Jurre.
